Gadano o nim w całej okolicy,
że nic dobrego to nie wróży.
Starym z demencją nie ma się co dziwić,
a młodzi uśmiechali się wyrozumiale.
Najważniejsze, że ona to lubiła,
że oddawała mu się cała,
spragniona i nienasycona.
Kiedy dotykał jej łona,
kiedy ją kołysał,
ciemniało w oczach i czuła
natychmiastową uległość.
Odpływała w jego ramionach,
wypełniona eksplozją wytrysków,
a on,
jak w tej w ludowej piosence,
brał ją z wieczora, w nocy,
a nad ranem poprawiał


















































burzowy lipiec.

sily natury w sluzbie czlowieka. mysle ze czytelnicy moga byc malo zaskoczeni. ten piorun to jest tak troche nie tego. trzeba sobie go wykoncypowac.z tej lipcowej burzy. a sam lipiec jest zbyt abstrakcyjny. niech czytelnik sam sie zrobi w choja.