kojąca 

cisza wokół mnie

pieści moje skronie,

uwolniony od napięcia

rozpoczynam podróż do ego.

i
dąc w głąb siebie
segreguje, myśli, doznania, uczucia 

by zrozumieć

co robi moja dusza.


dlaczego 

w serce mi zagląda,
zgłębiając jego tajemnice ,
odkrywa
bolesne, lipcowe wspomnienie?


dobro od zła
odróżniam

i szukam w tym poezji.


byt i bycie

zwykła proza życia.

uwalniam intencje z ukrycia,
ergo, 

piszę wiersz.


daję świadectwo
swego 
istnienia.
wiesz , że w tym wierszu

jesteś moim pragnieniem.


Górą Olimp

miejscem wiecznej miłości,

rozkoszy i ekstazy
,
maluję strofy w kolory,
żebyś była strojna.


A wena! To jesteś Ty!












































































































































300 Euro

tje

To jakby osobista oda do miłości i weny, co staje się kobietą – i zarazem punktem wyjścia do samopoznania. Eros spotyka logos – a podróż w głąb siebie kończy się na Olimpijskim szczycie, gdzie zamiast piorunów czeka wiersz … i może nawet 300 euro.

twoja poezja jest bardzo nieśmiała i delikatna
bardzo mi się podoba :)

zmieniłabym trochę koniec

Moja weno!
To jesteś Ty!


za 300 euro
:)

Witam!

Szanowni Państwo! Fobiak , sturecki@onet.pl. Nanie.
Dziękuję za przeczytanie tekstu i recenzje. 
Nanie masz rację Twoja propozycja jest bardzo dobra powiedziałbym , że w punkt. Dość „rygorystycznie” interpretuje definicję awersacji w kontekście wymogu jedno, dwa wyrazy aby uniknąć pow. Pewnie przesadnie i stąd powstrzymuje się stosowania przyimków. W tej sytuacji uważam , że w awersacji byłby zastosowane trzy wyrazy. Pozdrawiam ;)