piasek rodzi szkło

błyszczy między nami, i jeszcze się boisz,
jeszcze patrzysz na bok, liczysz każde słowo
porzucone w przestrzeń, w czas, w okruchy
kamyków, gdy idziemy plażą.

woda ślady zmyje, nim zmienią się w wazon,
w szklankę, w kapcie ustawione w kącie,
w znany zapach skóry, a może i nawet
jakiś wspólny napis na kamiennym blacie?

ale teraz nie myśl, zostaw to na potem,
jutro przyjdzie samo, może nawet wcześniej;
wymyśl teraz morze, kreski mew gdzieś w górze,
muszle, niebo zmatowione wodą,
lubię jak się śmiejesz, jak odgarniasz włosy,
myśli są jak ślady zostawione z przodu.

kładziesz dłoń na ustach i nastaje cisza
tylko między nami błyszczy coraz mocniej.























twoja obrączka.

jesli wydasz kiedys tomik poezji, napisz do mnie.

tnje
w teksie juz pokazales wszystko
wiec ten ostatni gwozdz do trumny wygial awersacje a awersacja powinna przygwozdzic za jednym uderzeniem

Błyszczy, ale nie zaskakuje (obrączka). wiersz świetny.

SzaryWilk pisze:kładziesz dłoń na ustach i nastaje cisza
tylko między nami błyszczy coraz mocniej.

Mnie się wydaje, że jest pow - przerwany oistatni wers, a raczej niedokończony ow (co między nami błyszczy coraz mocniej? )

dziekuję za komentarze. Wkleiłem w konkursie z rozpędu. Nie mogę sobie jeszcze poradzić z układem strony.

do mnie też napisz jak wydasz tomik
mimo że nie jestem
























































dziewczyną