erekcjato refleksyjne

juz nie ma promenady nad rzeka
domu szwajcarskiego nad zapora
kapieliska nad ktorym sie pieka
damy w bialych sukniach z parasola
dziadkow z wnukami w lodkach i promu
kabin drewnianych ani przystani
nawet nie ma opowiedziec komu
bo sluchacze juz zapomniani

dawno nie ma domu mysliwskiego
dolnego mlyna z mostem drewnianym
zapachu ogrodu rozanego
bosych sladow w piaskowcu ciosanym
krochmalonej bielizny na linie
i palacu lesnego nad stawem
juz nie opowiem tego dziewczynie
bo i ja to zapomne niebawem



















































































na cmentarzu w siegburgu

Pięknie napisałeś, tekst przyciąga i każe zamyślić. Nad światem, przemijaniem, sobą. Udało się Tobie wytworzyć nostalgiczny nastrój przy tym nie popadając w patos ani w smutek.

Tyle tylko, że osoba, która nie zna Siegburga musi wierzyć autorowi na slowo, że awersacja cokolwiek zmienia lub odwraca.
Mnie się wydaje, że nie.

w siegburgu osiadla wieksza czesc mieszkancow przedwojennego boleslawca