Wiktorku śliczny młody
ja Cię dobrze znam
kompasem w serce wmurowanym
co jak rekin krew
nadludzi nozdrzami wyczuwam
boję się ich, uciekam
wiem, że nie powinnam
bo sprawiedliwość jest słabością
ale coś mnie podnieca
chyba władza nad umysłami
jak zrywanie owoców agrestu
pomiędzy długimi kolcami
niebezpieczne sporty
ale czuję, że żyję
nie ma pustki
iskra
błyski
kalejdoskop emocji
ekstaza, szał, uniesienie,
nienawiść, strach, wstyd
wszystko razem
w aucie nadczłowieka
i wszyscy nas gonią
a my śmiejemy się
dociskając gaz
rzucając przez okno
skórki od banana






























wiecznego potępienia

muszę sobie przemyśleć tego banana wiecznego potępienia i czy można nim rzucać w dwudziestolatka obściskującego pięćdziesiątkę



przy barze;)

tnje

aere

ale trzeba przyznac
ze autorka
ma opanowany emocjonizm do perfekcji

Ty juz w ogrodeczku, juz sie z gaska witasz, napisz, ze ma opanowany i bedzie pax.