a potem nagle nie ma już nic do dodania
w ujęciu
nic do wzięcia na język
nic pod włos - po miękkość
i nic z czego można by jeszcze
szydzić nocami
zabijając się Twarz po Twarzy
o bruk obcasem

żadnych wspomnień
do przewijania pierwszą-ostatnią taśmą
samoprzylepną
nadgarstków

a potem są już tylko słowa
dramatycznych odejść od tematu
nic...zbieramy się
ołówkową czernią fasonu
w źrenicach

jak chmury
na burzę






































































































oklasków