a teraz niech pada
niech woda zamieni
powietrze w soczewkę
będziemy w niej skazą

jutro chorzy psychicznie
wyjdą ze szpitali sami
zostaniemy dotknięci chorobą

możemy leczyć się
w splecionych ciałach
meskaliną firmy merck
przepychem obrazów veronese

jutro na zapomnianych stacjach
zatrzymają zdziwione pociągi
i zabraknie miejsc
do których można wracać

pocieszenie znajdziemy
w upartym drążeniu siebie
zbadamy twarze potępionych
na wieczne pragnienie

wieczne pragnienie, którego nie potrafią potępieńcy zamienić w dążenie

a oto autor zaprezentował grę, której wynik niezależnie od reguł w niej panujących jest z góry założony i stały, powstaje przez dodawanie i tu pojawia się pytanie 'czego' do ;czego' a może jeszcze bardziej przewrotnie 'kogo' do kogo' (to drugie nasuwa się po zauważaniu kontekstu bycia w relacji 'z', choć tu autor nie precyzuje o kogo mu chodzi, możemy się jedynie domyślać, że relacja jest fizyczna i bliska owe 'splecione ciała'). Tekst jest na poły wieszczy, na poły oniryczny, życzeniowy. Konstrukcja przypomina luźno tkany obraz, w który swobodnie wnikają skojarzenia. Nie wspomnę o delikatnej nucie autoprezentacji. Czy czcigodny autor może dowyjąsnić skąd meskalina firmy merck (czemu akurat ta substancja?) i czemu akurat obrazy Veronese?

Porażająco dociekliwa analiza. Część z tych rozważań niechaj pozostanie bez komentarza odautorskiego pozostawiając czytelnikowi swobodę w doborze ścieżek interpretacyjnych. Natomiast meskalinę firmy Merck zażywał nie kto inny jak Witkacy malując wiele ze swych niepokojąco odrealnionych obrazów. Miałem okazję oglądać ostatnio wystawę jego portretów w słupskim Muzeum Pomorza Środkowego, z których spora część sygnowana była (prócz skrótów oznaczających konsumpcję także kokainy, alkoholu, eteru oraz innych specyfików) kodem ''Mesk Merck''. Obrazy Veronese widziałem zaś kilka dni temu na wystawie w Muzeum Narodowym w Gdańsku (polecam również ze względu na zbiór malarstwa flamandzkiego i holenderskiego, oraz - ''Sąd Ostateczny'' Hansa Memlinga - gdybyś była w okolicy). Nie o to jednak chodzi, by chełpić się bytnością w galerii - ot, barbarzyńca w ogrodzie - ile raczej o pretekst do starych jak jaskinia w Lascaux rozważań na temat percepcji sztuki tak przez twórcę jak i odbiorcę.

sam się śpiewa do wiersza ten refren
"zwieść cię może ciągnący ulicami tłum,
wódka w parku wypita albo zachód słońca,
lecz pamiętaj naprawdę nie dzieje się nic
i nie stanie się nic - aż do końca. "

ale marzyciel z Ciebie, stary ...
chorzy psychicznie nigdy nie wyjda sami ze szpitali...
zrobia im nastepny plot, wyzszy od poprzedniego ...

No, kurcze, dobrze, ze pocieszenie uznajesz za mozliwe, drogi autorze.
Ladnie, subtelnie, smutno, do wzdychania...ech...

Ładnie i nawet zrozumiałem.
Gdy stanę przed lustrem, co czasem się zdarzy, też mam to w twarzy.

Pozdr.