w Mieście nie wolno zasłaniać okien
plecami.

przestrzeń kotłuje się
już od chodnika, wtacza lepkie cielsko
na parapety, zagląda
w oczy.
dalej, wibrując wzdłuż nerwów,
rozsadza tkanki.

tutaj okna zabija się stalą,
jeszcze przed pierwszym brzaskiem.

usypano mi Synaj
z czarnych piasków cmentarzy.

moim obowiązkiem jest przeżyć,
później nie zabijać.