na metalowym niebie na szarej tęczy
porannym niedosytem przeciągasz się
żebrami kosmykami włosów spod czapki
w udach w obojczyku prężysz prąd
na szyi oddech koniuszek języka

posmak wódki pierników soczystej
śliny z zapomnienia zapach żelaza
suszonych śliwek burberry london
na zimne dni gdy wszystko tak pięknie
umieraniem się karmiąc umiera

nocne powroty nawroty deszcze
dworce kolejki płaszcze a pod nimi
twoje piersi korytarze windy świetlówki
perłowe paznokcie straty co same siebie
utraciły pustki co same się wydrążyły

Jak brzęczą to działają.
Gorsza pora gdy jest cicho koło transformatora.

jak sobie czytam takie twoje, hmm, trochę erotyki, no nie wiem, może i bardzo erotyki, to sobie myślę, o jesu, to dean napisał, jakoś nie mogę się przyzwyczaić, kiedy używasz piersi




























w tekście;)

ale to rzezi , trzeszczy świszczy i szelesci , przez nagromadzenie perelek polskiej fonetyki stanela przed oczami szczupla eteryczna szepczaca acz zaborcza modliszka, do tego plaszcze z burberry sa niebywale cienkie wiec tym bardziej czuc dreszcze, a ta piers pod plaszczem stala sie chyba motywem bo niedawno tez byla. niezly namalowales klimat.

"porannym niedosytem przeciągasz się" to akurat zabrzmiało jak wyznanie rodem z "Kotki na gorącym, blaszanym dachu", Maestro.

; )

ciekawe... andreas rzeczowo odniósł się do brzęczenia transformatorów i tym samym uspokoił mnie, że wszystko z nimi w porządku... kobiety zaś wgryzły, wdrapały się w materię... teza o Marsie i Wenus, jakkolwiek banalna i krytykowana - tu się sprawdza :) dzięki...

no bo dlaczego niby miałoby nie być z nimi ok, ja to wzielam za aksjomat

:) czyli męska część Twojego pięknego umysłu przyjęła aksjomat techniczny, zaś kobieca - zanurzyła się w znaczenia kontekstowe wiersza :)