W lustrze widzę odbicie
- siebie.
Oczy, twarz, ręce obie...
Przyglądam się sobie.

Wtem wszystko zaczęło się poruszać.
I moje życie mi przypominać.
Widzę wady i zalety.
Kiedy robiłem: dobrze
i nie dobrze ( niestety).

Lustro całe życie wyświetliło.
I na normalne się znów przemieniło.
Teraz patrzeć przez nie nie lubię.
Kto lubi do końca przyglądać się sobie ?

witaj Konradzie Koper! obdarzyłeś nas sporą dawką swojej poezji i chwała Ci za to!
zatrzymałem się pod tym wierszem i pierwsze co mi się jawi to niekonsekwencja i brak logiki w tekście (może ktoś inny powie ,że w poezji nie powinniśmy dbać o logikę i sama poezja nie jest logiczna) ale uważam, że rezygnując z niej tworzy się głównie banały moim zdaniem ostatnia strofa to katastrofa

te dwa wersy szczególnie „zasługują” na wyróżnienie
Lustro całe życie wyświetliło.
I na normalne się znów przemieniło.

ostatecznie nie wiem czy w lustrze się oglądam/przeglądam czy przez nie patrzę, w końcu czy w ogóle mnie to interesuje. no chyba, że jest to lustro magiczne zamontowane na drzwiach szafy Komandor. pozdrawiam
ps.
masz super nick bardzo mnie zainspirował i chyba swój zmienię na 
Antek Śmigło

erekcjato lustrzene
W lustrze widzę odbicie
- siebie.
Oczy, twarz, ręce obie...
Przyglądam się sobie.

Wtem wszystko zaczęło się poruszać.
I moje życie mi przypominać.
Widzę wady i zalety.
Kiedy robiłem: dobrze
i nie dobrze ( niestety).

Lustro całe życie wyświetliło.
I na normalne się znów przemieniło.
Teraz patrzeć przez nie nie lubię.
Kto lubi do końca przyglądać się sobie ?





































po przeszczepie twarzy

[ Dodano: 2014-06-23, 17:52 ]
lustrzane*