W kręgu zniewolenia

[luna]

Nie rób mi tego! Bo każda gestu Twego strona -
zabija mnie zrazu! Och, gdyby ja znaczyło tyle co ona!
Jakże słodko byłoby wtedy, lecz teraz ja - rozmarzona
stąpać po tej ziemi nie chcę, po której stąpa i ona!
A stąpam i brnę, i idę dalej pokornie!
To brzemię, to fatum, którym ja naznaczona -
gdy szukam raz kolejny, a drogę zastępuje mi ona!
lub... ja staję sobie na przeszkodzie!
Tak, pragnę-wręcz nieprzyzwoicie! O, uczuć głodzie!
Bądźże zaspokojony, lub chociaż… lub…
Zniknij na chwil kilka! Znikaj w otchłań przeklniony!
To losu ironia, przekleństwo, tragiczna wręcz siła!
Ja nie chcę tak żyć - lecz żyć dane jest mi tak... chyba

[ann13]

hahha, luna, moze TY lustro ze sobą wszędzie nosisz;P)

[lila]

ależ się romantycznie zrobiło ...

[luna]

hahahah, szalona ann :P dobrześ to ujęła, nie lusterko, lecz lustro w którym obraz mój zwierciadlony, powoduje mylne dwoistości poczucie ( duplikat lunowy :P )

dziękuję lilu, romantyczność to dla mnie niebywałej rangi docenienie (-:

[dean]

ehhhhhh... nie dość, że pięknie pisze, to jaka śliczna