Nie zaczęta rozmowa, której nie było. Prolog.

[HenrykO]

Nie zaczęta rozmowa
ciąży mi, uwiera,
teraz już chyba za póżno,
boli jak cholera.
Wiem gdzie jesteś i czuję
wzrok Twój czasem na plecach,
szepty słyszę zza ucha,
wracasz, mówisz, zaprzeczasz,
czasem zwidem, przebłyskiem,
snem niejasnym, majakiem,
tłuczesz się gdzieś, miotasz,
chcesz już wszystko naprawić.
ÂŚciera się na proch sumienie
z okruchami prawdy,
możliwe, że już teraz
coś dla ciebie znaczy,
nie chciałeś rozmawiać kiedy byłeś w ciele,
nienawidziłeś go, a ja Ciebie za to,
chciałbym kiedyś wprost powiedzieć: tato,
wiem, że mogę wybaczyć.

[fobiak]

heniek, ja bym na twoim miejscu pozbyl sie znakow interpunkcyjnych, bo ciagniesz czytelnika na smyczy malymi kroczkami
druga sprawa to: Tobie, Ciebie, TY itp. piszemy z malej litery bo to nie jest list, jest taka niepisana zasada w poezji

wiersz pelen wyrzutow sumienia jest dobry

[elutka]

w tym wypadku zgadzam sie z Fobiakiem.

[fobiak]

elka nie przypominam sobie abys kiedykolwiek sie ze mna nie zgadzala
zawsze sie mi podlizujesz

[elutka]

nie piernicz

[fobiak]

jak chcesz

[elutka]

obrażalski :)

[HenrykO]

Z dużej litery piszę, kiedy chcę wyrazić dla kogoś szacunek.
To jest pisana zasada.
Co do interpunkcji, to zawsze jest z tym problem. Pisaną zasadą w jęz. polskim jest używanie interpunkcji i stosowanie ortografii, oraz sprawne posługiwanie sie językiem. Czasem mi to nie wychodzi, ale staram się.
Nie jestem ignorantem. Zawsze czytelnik może przeczytać sobie po swojemu.
Fajnie sie kłócicie...
pozdrawiam