Kroczący końca początek
W ubogich słowach tworzy dnia powiew,
Pięknego ogiera w czerni wypuszcza
Na popas samego
Do świtu okien.

Gdy pierwszy otworzysz oczy
W sennej mgle oparów
W koło twych powiek
Starasz się wstać,
Podpierasz się o podłogę.

Po pierwszym kroku
Drugi nie nadchodzi
Grzęźniesz…
Uwiera cię strach agonii.

W kieszeni ostry zapach gniewu,
Gdy wkładasz rękę w ostrza
Niepokonanej chciwej mądrości,
Wybielasz się trzymając kieliszek.

W gnijącej dłoni
Pożółkłej stronie twych marzeń,
Został znak wyryty,
Który nic nie zmieni
Po prostu…

Nadstaw drugi policzek

chyba kieliszek dawid ;)

najbardziej sie podoba ostatnia zwrotka i końcowy werset. na początku trochę drażni przestawny szyk.

no i to : "Kroczący końca początek" - ten werset na nie

Â?eby tradycji stało się zadość - zgadzam się z Elką.

....odebrałam jako cichy dławiący krzyk....ciekawy dobór słów i ich umiejętne wykorzystanie...reszta jak mądrzy przede mną