Na starym dywanie
w ojca pokoju
zwołałem zbiórkę
kompani młokosów
Stoją w dwuszeregu
prężą się dumnie
wiszą na torbach
ich spluwy niewinne
zmysły czujne wszystko
czujne za szyba
szukamy w zamieci
naszego wroga

Siedemset dwa kroki
po szkle z błękitu
i baczność Panowie
bo to już pora
Po kątach schowani
prężą się dumnie
ich spluwy niewinne
celują w okna
lśniące czoło oczy
różne błyszczące
salwy salwę gonią
miedzy uszami

kontemplacja... spuszczam
powieki nie wiem
nie widzę nie myślę
zmieniam się w wszechświat
na starym dywanie
z pokoju ojca
leciałem z kumplami
ku innym światom

*we wszechświat

no tak

cokolwiek Ci napisze to źle to odbierzesz , ale uśmiechnę się z rana do Ciebie, bo mi sie podoba ten wiersz

Katarzyno, zachowujesz się tak jakbyś była niedojrzała

najpierw sie dorasta i dojrzewa , potem jest sie powaznym przez chwilę a potem znowu sie dziecinnieje, wiesz?

dobry wiersz, wiem jak oni są ubrani

"keep your friends close,
but your enemies closer"
M. Puzo

Wojciechu to ten tekst, który skojarzył mi się nie wiedzieć czemu z Benedyktem...

...chyba

takie nic

Katarzyno, nie wiem.

[ Dodano: 2008-09-13, 21:11 ]
z tlumu, no jak?

[ Dodano: 2008-09-13, 21:11 ]
tartak, acha.

[ Dodano: 2008-09-15, 15:43 ]
dobra robota Jot

bardzo dobry wiersz
ale dopiero teraz go zalapalem
po podaniu przez ciebie linka

ja też, hahhah, myślałam, że to o prasowaniu znaczków pocztowych