w moim ogrodzie, gdzie wysoki parkan
zazdrośnie strzeże bluszczów i powoi,
gdzie pnąca róża wygłodniałe nozdrza
dusznym zapachem o poranku poi

jest mały skrawek, który bosą stopą
mogę przemierzać nie patrząc pod nogi,
gdzie nie ma żądła pszczoła ani osa,
stokrotka szepce, cień drzew myśli chłodzi.

wciągam zachłannie hausty świeżych woni
i nikt nie widzi, jaka mi pazerność
z oczu spogląda na skarby jabłoni,
jak wąż bluszcz się wije gdy przysięga wierność.

każdy ma ogród; parkan bądź żywopłot
grodzi mu pole na własność dodane.
i bez znaczenia, że każdego inny.
w moim niech skromny pyszni się rumianek.

ja nie zamarzę o dalekich lądach,
gdzie egzotyczne głowy rajskich kwiatów.
ja tutaj -na bosaka, bez schylania głowy
zaglądam sobie w oczy bez zdumienia świata.



otwieram czasem furtkę, kiedy ktoś u progu
nieśmiało chce ukłonić się nie niszcząc ciszy.
wtedy milczą na temat pochowane słowa
w zacienionej altance, w zadumania niszy.

Ela czytam już któryś raz. Próbuję od kilku dni i za każdym razem włącza mi się w uszach:

'W moim ogrodzie, gdzie smutek gości,
Gdzie gorzkie dni i gorzkie noce,
W moim ogrodzie, gdzie samotności
Nikt nie rozjaśniał, gdzie nigdy dosyć.

W moim ogrodzie, gdzie długa zima,
...'
I koniec. Nic na temat Twojego tekstu nie jestem w stanie napisać, bo miesza mi tamta muzyka.