nakładam szkła
litery urastają
kurczą się pory roku
do kropki


wykrzyknik
nie jest w stanie
zagłuszyć
oniemiałej puenty

dla niej głos

Poeta spostrzega, że wiersz mu się wymknął i żyje swoim życiem.
/Tak to widzę./

Pierwszy wers: "nakładam szkła", to bym zmieniła, bo za bardzo przypomina "mądrą sowę" z bajek.

Wiersz jest wyzwaniem wobec pustki. Każdy. A może wiersz jest pustką wobec życia?

Patrzę na to , co napisałaś i myślę. To chyba dobrze?

Pozdrowionka.

Margo, tym razem o odbiorze, a nie pisaniu.
Nakładamy nasze "szkiełka" - takie właśnie mądre sowy.
A nagle w obliczu mocy tekstu wymiękamy i np.mnie trudno wtedy o niezarosiałe okulary.

urwałaś to po prostu w bezczelny sposób, nie słyszę Twojego dalszego głosu, a on przecież powinien rozbrzmiewać i śpiewać, stąd aż po kres

eee tam
niech wiatr na skrzypkach z liści gra