I kiedy niosła w naparstku jedzenie dla brzóz,
Taka wiotka, jak wierzbowa witka.
Aż cała przesiąknęła zielonym zapachem,
Krocząc ukradkiem w bezwietrzu.
I urocznie zlizywała krew sosnową,
Gładząc zawiłe białe dzieje.
Szczenię obejmowało psie łapy,
Ona myła rany, sącząc broczonymi łzami.
I gdy nadeszła pora białych pni,
Białozielone demony o ogromnych skrzydłach,
Tchnęły zgnilizną i pięknem ametystu.
Melancholijnie wiła się kwarcowa woda,
Fluorytowo zerkając z głębin.
A ona, tkana niestarannie z lisich włókien,
Łyskając czarnym ślepiem,
Plotła z pajęczyn maski
Białozielonym aniołom.

to jest dobry wiersz
chyba

to zależy, jaki punkt odniesienia się przyjmie, np. drugi wiersz autorki
albo drugą wycieczkę do lasu, gdy to peelka przyzna się kim jest

nie jest to mój ulubiony typ poezji... taki przyrodniczy z natkanymi epitetami... ale należy wierszowi przyznać, że płynie...

mój też nie, mogę tylko powiedzieć że jest ładny
ale brakuje dziewczynki z zapałkami

No, klasyczny wierszyk koronkowy, miło się czyta...ale w środku nie zostaje nic, aczkolwiek podziwiam autorkę za dobór słów, zresztą po cichu czasem zazdroszczę takich metafor.