***

[z tłumu]

Usiądźmy pod drzewem, oprzyj głowę na moim ramieniu, zamknij oczy, będziemy liczyć owce. Nie musisz nic mówić, wystarczy twój ciepły oddech na mojej szyi. Będę tak blisko, jak tylko można, tak jak powinno się być zawsze, a nie gdy tylko ma się na to ochotę.
Nim skoczy sto owiec, twoja dłoń opadnie na ziemię, a kosmyk kręconych włosów załaskocze nos. Nie bój się. Możesz jutro odejść dokądkolwiek zechcesz i odwlekać powrót o kolejne wschody i zachody słońca, o zimy, wiosny i lata. Poczekam.
Będę budzić się codziennie z tobą w okolicach skroni i rozlewać wspomnienie twojego uśmiechu po ciele wraz z krwią. Będę śnić nas razem każdej nocy. Będę pleść wianki ze stokrotek, suszyć dębowe liście, łapać śnieg na język i spacerować we wiosennym deszczu.
Zaczekam, kochana.