http://www.youtube.com/watch?v=wxh-FfElY0M



Kiedy właściwie dorośliśmy?
Kiedy JA właściwie dorosłam?
Między jednym i drugim łykiem cierpkiego wina, zagryzanego tiramisu? Przy zakupie pierwszej paczki prezerwatyw, pierwszego testu ciążowego?
Na pogrzebie ojca? Albo wtedy, kiedy chowałam swoje świeżo wyplute z ciepłego łona dziecko?
A może gdy ze wstydem, ściskając w dłoni paczkę papierosów i obcasy niesionych butów, uciekałam nad ranem z jakiegoś mieszkania z prędkością światła? Czy kiedy matka płakała mi z głową na kolanach, a ja, głaszcząc ją po jej delikatnych włosach, mówiłam: "wszystko będzie dobrze"?
Może kiedy przyjaciele zaczęli chodzić na terapie, odwyki? Rodzić dzieci? Kiedy decydowali się na psychiatryki, żeby móc jeszcze w ogóle na coś się decydować? Kiedy najbliższy kiedyś człowiek, odcięty, okazał się być już tylko warzywem? Czy kiedy okazja przestała szukać wódki, a to wódka zaczęła szukać okazji?
Może kiedy po tym wszystkim, musiałam: Podnieść się. Uspokoić się. W garść wziąć się. I, najzwyczajniej w świecie: iść dalej. Wtedy?

jest to rzecz nadzwyczaj mocna i autentyczna. takie pierdolniecie za pomoca slow. pytanie kiedy... pytanie czy w ogole. bo tu zakladasz ze doroslismy. albo ze doroslas. nie mi oceniac czy to jest zasadne ale napewno niektorzy nie dorastaja, a juz tym bardziej mi sie wydaje malo prawdopodobne by sie dorastalo podczas doswiadczania traum. ale to i tak nic tu nie psuje, bo jednak takie jest ogolne przeswiadczenie i pytanie nie musi byc znowu tak doslowne.

moze na krotka chwile, przed spodziewana smiercia wlasna

myślę, że dorastanie jest procesem... life-span process... zakup pierwszej paczki prezerwatyw z pewnością nie jest tym momentem, po którym stajemy się dorośli :) ale pewnie zawiera w sobie również tego rodzaju doświadczenie... właśnie... może dorastanie jest funkcją bardziej gromadzenia doświadczeń niż poszerzania bufora pamięci semantycznej... no, i na końcu motyw upadania i podnoszenia się i podejmowania dalszej wędrówki... może nie ma innego celu niż droga sama w sobie... a może jest nim wielopłaszczyznowa integracja ego... who knows, who knows...
chyba coś się jednak zadziało w Tobie, dziewczyno...