Pracować. Jak najwięcej, najczęściej, na długo. Łapać nadgodziny, podwajać normę, pracować. Dziękować ciału za wytrzymałość komórek, rozciagliwość mięśni i zdolność przyjmowania kolejnych gramów kofeiny. Czy jakiejkolwiek innej iny. Działać.
Wymyślić sobie hobby. Podjąć próbę klepania bukietów. Z kwiatów świeżych, kwiatów suchych, kwiatów papierowych. Z szyszek, gałązek i igieł. A igły pod paznokcie przyjmować wdzięczniej, niż iny. Ulgo, oto jesteś, witaj na chwilę.
Gotować. Wejść między zapachy sosów, ucierać nerkowce w moździerzu. Hodować zioła, kroić marchew w julienne, opalać żeberka palnikiem gazowym, piec schab w 90 stopniach. Karmić, karmić wszystkich, którzy zechcą jeść.
Sprzątać to, co zdążyło się jakoś namnożyć. Talerze z podłogi wynieść do zlewu, lub wanny, jeśli się w zlewie nie mieszczą. Pozbierać z głośników, kanapy i krzesła wszystkie widelce i noże. Parapet wytrzeć z popiołów, wysypać kiepy z popielniczek. Nastawić pranie. Lub pięć. Raczej pięć. Sprzątnąć królikowi. Dać mu jeść. Przewietrzyć. Oddychać.
Leżeć. Mrugać leżąc na plecach na upierdolonym prześcieradle. Nago lub w dawno niepranej koszulce. Patrzeć w czarny sufit, trzymając Twoją bluzę za rękaw. Nienienieniepłakać.
Zapalić. Wrócić. Iść spać. A rano się czymś zająć. Iść do pracy.
Poczekać na śmierć wszystkich tych resztek.

wazne, ze jest robota
a raczej praca
bo po takiej
to ona juz sie do roboty
nie nadaje

aż mnie ciarki przeszły, jak przeczytałam

Sprzątać to, co zdążyło się jakoś namnożyć.

dzięki pokusa
wielkie dzięki
za te wszystkie bukiety i igły

Slowem: madrzy ludzie zyja w brudzie

Posprzątałam.