O Królowej ÂŚniegu.

[pokusa]

O Królowej ÂŚniegu.


Kaj. Widywała Go średnio raz, czasem dwa w miesiącu. Jako rekompensatę
dostawała róże, irysy, szkice koni i swoje zdjęcia. Był. Tylko, że go
nie było.
Któregoś dnia przysłał jej czerwony, miękki komplet. Nie była to
bielizna. I tak nie miałby czasu jej na niej obejrzeć. Troszczył się o nią,
był sześć lat starzy i wiedział, że Jego wielka mała miłość cierpi na
syndrom tatusia. Miękki szalik, stylowy beret i rękawiczki, które
przyszły w bąbelkowej kopercie, pachniały Jego perfumami. Poprosił, żeby
założyła je, wyszła przed blok i rzuciła w siebie śnieżką, z myślą, że
to On.
Kiedy prawą dłonią strzepywała śnieg z czerwonego szalika, lewą
zdjęła z policzka zamarzniętą łzę. Wróciła do domu i rzuciła ten pieprzony
szalik w głąb szafy.

ÂŚwięta spędził ze swoją rodziną, do której ona przecież nie
należała. Została w domu. Postawiła na stole kartkę wysłaną przez Jego mamę, a
płatki róż, którymi był wysypany duży karton z prezentami, wsypała do
szklanej, przezroczystej tuby i przymocowała do ściany. W kopercie znalazł srebrną
obrączkę.

Tydzień później spotkała się z kimś, kto był w niej zakochany.
Pozwalając mu gryźć swoje usta, widziała Jego. Zacisnęła mocno powieki i
odkryła, że nie ma na policzku ani kawałka lodu. Pomyślała, że jest
Królową ÂŚniegu, a nie Gerdą, jak dotychczas sądziła.
Pozwoliła ssać swój język, dotykać szyi i wplatać palce we
włosy.
Pozwoliła odsuwać kosmyki włosów, które przyklejały się do jej
drżących ust, kiedy leżała na śniegu.
Spotykała się z nim jakiś czas, później pewnego dnia zniknęła.
Jemu nigdy o tym nie powiedziała.

Kaj. Coś pękło. Przestał układać jej pobite lustro. Zostało w tysiącu
kawałeczków, które Królowa każdego dnia wyciąga sobie pensetą spod rzęs.

[dean]

jako, że kobiety są generalnie ciekawsze od mężczyzn...
także ich miłość i zdrada są ciekawsze...

[olga]

sie ugryzlam w paluchy.
bo to dedykacja przeciez.