Pan Stulejka i tajemniczy kg musztardy (cz.2)

[willy_the_lost]

Budzik dryndn±³ subtelnie(zreszt± nie móg³ inaczej, gdyby móg³, musia³by zostaæ zast±piony, i by³, ale nie ten, poprzedni i jeszcze dwa wcze¶niej) i Pan Stulejka nie patrz±c nañ, poprawi³ aba¿ur od lampki. Teraz dopiero otworzy³ oko, a wêdrówce do ³azienki towarzyszy³o otwieranie drugiego. Po toaletowych czynno¶ciach, przy których nie mia³o prawa zdarzyæ siê nic nieprzewidzianego, zabrzmia³a z g³o¶ników mozartowska Serenada no. 13 G-dur. Pan Stulejka uwa¿a³ Wolfganga Amadeusza Mozarta za swego przyjaciela. Zreszt± mia³ ich wielu, Beethoven, Goethe, Nietzsche, Einstein, Neumann i wielu innych. I choæ wszyscy ju¿ nie ¿yli, to wype³niali bardzo szczelnie tkankê jego samotno¶ci, która od jakiego¶ czasu zaczê³a tu i ówdzie pêkaæ, co sam zauwa¿y³ w³a¶nie u¶wiadamiaj±c sobie ów fakt. W ka¿dym razie Mozart zajmowa³ u niego szczególne miejsce w¶ród przyjació³, uwa¿a³ bowiem doskona³o¶æ formy mozartowskiej za warto¶æ sam± w sobie. Wszelkie plotki z biografii mistrza o jego hulaszczym i zawadiackim trybie ¿ycia bra³ w³a¶nie za plotki, w rzeczy samej w ogóle ich nie przyjmowa³ do wiadomo¶ci. Tak wiêc w rytm serenady odbywa³o siê teraz smarowanie chleba mas³em, krojenie pomidorów, gotowanie jajek na miêkko(piêæ minut i trzydzie¶ci trzy sekundy), spo¿ycie, wreszcie przegl±dniêcie porannej prasy, i popicie czarn±, gorzk± kaw± niestrawionych resztek jedzenia oraz wiadomo¶ci(które czêsto by³y bardziej niestrawne od jajka ugotowanego systemem 4:30-wyj±c, 5:00 -w³o¿yæ, 5:15 - wyj±æ, zje¶æ).
Poranek mimo, ¿e nieco ch³odny, by³ s³oneczny. Pan Stulejka zdj±³ kapelusz i zaczerpn±³ trochê wiêcej s³oñca ni¿ to mia³ w zwyczaju. Czu³ wyra¼ne podniecenie, czego powodem by³o nie tylko lekkie oszo³omienie przez ca³y czas trawiony pokarm, ale w tej nucie wrêcz triumfalizmu, jaki da³o siê zauwa¿yæ po szybszym ni¿ zwykle kroku, dostrzega³o siê zamiar, jego realizacje oraz niemal¿e stu procentow± pewno¶æ osi±gniêcia celu. Tak oto trafi³ do sklepiku na rogu zaopatruj±c siê w chusteczki higieniczne(s³oñce nie s³oñce, katar mo¿e dopa¶æ w najmniej oczekiwanym momencie). Potem skrêci³ w w±sk± uliczk± i resztê drogi postanowi³ pokonaæ pieszo.
Drzwi siê otworzy³y, dzwoneczek miêkko zadrynda³ i do ¶rodka wszed³ Pan Stulejka. Stary antykwariat w którym pracowa³, i którego by³ w³a¶cicielem mia³ w sobie przytulno¶æ jego pokoju i co¶ z magii starych bibliotek, specyficzn± po¿ó³k³o¶æ i zapach starego papieru, który uwielbia³. Wszêdzie niby bez³adnie le¿a³y ksi±¿ki w ró¿nych oprawach i takie jeszcze nie oprawione lub w trakcie renowacji. Oczywi¶cie po¶ród tych ksi±¿ek znajdowa³o siê wielu jego przyjació³. Czêsto przesiadywa³ po pracy i godzinami z nimi rozmawia³, przygl±da³ siê im z ciekawo¶ci±, dociekliwo¶ci±, przekonany, ¿e uda mu siê otrzymaæ odpowiedzi na swe pytania. I nigdy go nie zawiedli. Do dzisiaj. U¶wiadomi³ sobie te¿, ¿e zapomnia³ przekrêciæ kartkê z napisem "Zamkniête" na "Otwarte". Sta³o siê zatem co¶ co nie zdarzy³o siê nigdy. Sta³ tak, my¶l±c (a nikt mu w tym nie przeszkadza³, w koñcu antykwariat by³ ca³y czas zamkniêty), czuj±c tê sam± pustkê jak tu¿ przed za¶niêciem. Znieruchomia³ ca³kowicie, ale wzrokiem szuka³, sam nie wiedzia³ czego dok³adnie, zwykle przyjaciele przychodzili do niego sami, nie musia³ nawet ich prosiæ, sami garnêli siê do niego z ju¿ gotowymi odpowiedziami. Teraz zdawa³o siê jakby wszyscy zapadli siê w swoich grobach i broni± siê przed kolejn± ekshumacj± a sekret pustki któr± tak intensywnie teraz odczuwa³ by³ najpilniej strze¿on± tajemnic± wszech¶wiata.
- Dlaczego, co to za zmowa milczenia - szepn±³.
W tym momencie spostrzeg³ fragment du¿ej, czarno-bia³ej fotografii wci¶niêtej w ksi±¿kê Nietschego, ksi±¿kê, która teraz okaza³a siê ma³o istotna. Wyj±³ zdjêcie.
- Lou Salome - westchn±³.
Natchnienie i muza poetów, filozofów, artystów by³a jego obsesj±. Je¶li my¶la³ o kobietach to my¶la³ wy³±cznie w liczbie pojedynczej, bo my¶la³ tylko o piêknej i intryguj±cej Lou... Z zamy¶lenia wyrwa³ go dzwonek, który wyda³ mu siê teraz zbyt natarczywy. Do ¶rodka wesz³a m³oda kobieta o urodzie przypominaj±cej kobietê ze zdjêcia. Pan Stulejka d³ugo szuka³ asystentki. Gdy w koñcu na spotkanie przysz³a ona, bez wahania j± zatrudni³. Okaza³o siê przy okazji, ¿e kobieta dobrze orientuje siê na rynku wydawniczym a niewielkie braki w znajomo¶ci starodruków nadrobi³a bardzo szybko i po nieca³ym roku praktycznie sama prowadzi³a sklep oraz negocjacjê z klientami(co by³o rzecz± najistotniejsz±, gdy¿ ze sprzeda¿y starych i warto¶ciowych dzie³, utrzymywa³ siê biznes, choæ Pan Stulejka powiedzia³by pasja). Teraz mia³ wiêcej czasu na przygl±danie siê z za kotary, udaj±c ¿e czyta, jak dziewczyna sobie z tym wszystkim radzi. Ale przygl±da³ siê jej przede wszystkim dlatego, i¿ przypomina³a mu jego Lou Salome. Agnieszka, bo tak mia³a na imiê, równie¿ wiedzia³a o jego s³abo¶ci do Lou i co gorsza zdawa³a sobie sprawê z w³asnego podobieñstwa do niej. Czasem prowokacyjnie ubiera³a siê w ciasne gorsetowe suknie przemykaj±c z tak podkre¶lon± tali± osy przed udaj±cym obojêtno¶æ wzrokiem w³a¶ciciela antykwariatu(co, sam przyznawa³ przed sob±, wcale mu nie przeszkadza³o). Dzi¶ mia³a na sobie obcis³e d¿insy, bluzkê z bardzo u¶miechniêtym dekoltem i ¶mieszne bordowe buciki, w których z gracj± baletnicy porusza³a siê w¶ród tych wszystkich staroci. Wtedy zawsze siê zastanawia³, jak bardzo ona tu nie pasuje, i co j± tak poci±ga w tych opas³ych tomiskach.
Panowa³a miêdzy nimi zwyk³a ¿yczliwo¶æ. Nigdy nie poruszali tematów osobistych, ich znajomo¶æ oparta by³a jedynie o grunt zawodowy i na wspólnej fascynacji ksi±¿kami.
Zbli¿a³a siê pora obiadowa. Pan Stulejka wsta³, ubra³ p³aszcz, kapelusz, kieruj±c siê do wyj¶cia. Otwieraj±c drzwi przystan±³. Spojrza³ na swoj± asystentkê. Jej twarz o¶wietlona by³a teraz resztkami zimowego s³oñca a podmuch wiatru zsun±³ na jej policzek parê gêstych kosmyków, czego w ogóle nie zauwa¿y³a, pisz±c z pewno¶ci± jakie¶ wa¿ne pismo do klienta.
- Pani Agnieszko, dzi¶ ju¿ mnie nie bêdzie - rzek³. Je¶li do godziny piêtnastej nie dotrze przesy³ka ze "Znaku", ma pani wolne.
- Rozumiem, dziêkujê - odpowiedzia³a z promiennie naturalnym u¶miechem.
Pan Stulejka wyszed³ za próg, spojrza³ w górê, pomy¶la³ o parasolu, ale zaraz przypomnia³ sobie co¶ innego kichaj±c w zakupion± wcze¶niej chusteczkê. Odwróci³ siê na piêcie.
- Pani Agnieszko i proszê wezwaæ fachowca by wymieni³ dzwonek na mniej k³uj±cy.
Po czym uda³ siê do tajemniczego miejsca swoich wczorajszych odwiedzin z konkretnym zamiarem, jego realizacj± i z pe³nym przekonaniem, ¿e cel zostanie osi±gniêty.

[ann13]

odetchnełam z ulgą
pan stulejka nie ma wyjebane na wszystko

[willy_the_lost]

ann13, masz chyba racje, nie znam dobrze goscia

[cebreiro]

willy, jak dla mnie opowiadanie obfituje w za długie zdania, w cytatach masz poprawki.

Budzik dryndnął subtelnie.Zresztą nie mógł inaczej***bo musiałby być zastąpiony, i był, ale nie ten, poprzedni i jeszcze dwa wcześniej.Pan Stulejka nie patrząc nań, poprawił abażur od lampki.

co sam zauważył właśnie uświadamiając sobie ów fakt

dla mnie to jest trochę na zasadzie: to samo przez to samo. wystarczyłoby: co sam sobie uświadomił.

Tak więc w rytm serenady odbywało się teraz smarowanie chleba masłem, krojenie pomidorów, gotowanie jajek na miękko(pięć minut i trzydzieści trzy sekundy). Spożycie, wreszcie przeglądnięcie porannej prasy, i popicie czarną, gorzką kawą niestrawionych resztek jedzenia oraz wiadomości(które często były bardziej niestrawne od jajka ugotowanego systemem 4:30-wyjąc, 5:00 -włożyć, 5:15 - wyjąć, zjeść).

Czuł wyraźne podniecenie, czego powodem było nie tylko lekkie oszołomienie przez cały czas trawiony pokarm, ale w tej nucie wręcz triumfalizmu, jaki dało się zauważyć po szybszym niż zwykle kroku. Dostrzegało się zamiar, jego realizacje oraz niemalże stu procentową pewność osiągnięcia celu.

Uświadomił sobie też, że zapomniał przekręcić kartkę

zamiast: też- właśnie

ak dziewczyna sobie z tym wszystkim radzi

bez tym- zaimek

wtrącenia w nawiasach z powodzeniem można zapisać jako osobne zdania, bowiem nie tworzą dygresji, a jedynie dopełnienie tekstu.

zabawny miejscami opis, samotnika, jeśli nie tetryka...

[willy_the_lost]

dzieki za poprawki