Ryszard Szociński

[lila]

Rafałowi Wojaczkowi

więc wyprzedziłeś
drgnieniem delikatnym
nici napiętej

bogatszy o własny dom
/ciasny ale własny/
dokończony wiersz
bliższy Ideału

wyłuskany spod strachu
tłukącego sercem
idę małymi krokami
do szczytu twojej
ukłonionej ręki
z której
Pełnia Absurdu
otwiera
szeroką bramę ÂŚwiatła


Jędrkowi Połoninie, który odfrunął

i gdzie ty teraz
Jędrek
gdzie Cię poniosły
dusioły

śnieg u nas tęgi
łanie z gór zeszły
w połoninach
prześmiewa się Pan Bóg
tańcząc słońcem
w śniegu

i gdzie Ty teraz Jędrek

zetlałym sianem parskają
konie
ciemno-grzwye
czarno-grzywe
Twoje-niczyje

gdzie Ty teraz Jędrek

byczysz się na boskiej
połoninie
byczysz się stary byku
w Twoim kapeluszu mnożą się robaki
a sękate ręce
płucze boże źródło

siądź Jędrek z Panem
do jednego ognia
przygotuj kufel
niebiańskiego piwa

ja już tam idę

jeszcze tylko trochę
jeszcze tylko trochę


o tym że boli

tak mi pilno
wykrzyczeć
tak mi spieszno
wypłakać
tak mi ciagle
nie tak

nie wiem
na którym zakręcie
pomyliłem drogi
nie wiem gdzie
teraz

nie dostrzegłem
ani jednej ręki
jednego palca
którego bym chwycił
i szedł już
w słuszność

do Ciebie to mówię
któryś mnie wyjął z prochu
i puścił samopas


***

jeszczem między wami
a już mnie tu nie ma
do odlotu się zbieram
jak sójka za morze
i wybrać się nie umiem

ponaglająmnie
dobrzy ludzie kochani
ponaglają słowem
i uczynkami szlachetnymi

idź mówią
czas już na ciebie
a mnie jeszcze niesporo
jeszczem między zielenią Bieszczadu
jeszczem w trawach i potokach zacienionych

chowam się przed jutrem
które przyjdzie jutro


***

śpieszę się
bo
czas do mnie idzie
krokami dużymi
chandrą mnie obejmuje
bierze we władanie

śpieszę się
pożyć jeszcze chwilę
albo więcej chwil (daj Boże)
dokończyć zaczęte
lub otworzyć nowe

pilno mi
w poezji chodzę na skróty
nie ubrane słowa
nago tańczą w przestworzach
ani sobie
ani komu
ani donikąd