autor: dean

zapach pościeli


to z litości
język mój
wodził po twym ciele
a palce w pośpiechu
badały fakturę skóry
soczystość wnętrza?

nasze ciała zespolone
oddały pościeli zapach
na zawsze
nie potrzebowały słów
by rozpoznać się w ciemności
i rozwiać samotność

słowa przyszły później
zbyt wcześnie
krucha struktura zdarzeń
rozpłynęła się
nienazwana

znajomy kokon
znów opatuli nas
w noce wypełnione
tykaniem zegara





każde słowo jest tutaj jak wyrwane z wnętrza.
i każda kobieta, nawet, jeśli tylko jeden raz przypadek zrządził, że tych dwoje los ze sobą zetknął, chciałaby tak właśnie zapisać się w pamięci mężczyzny.
i z pewnością nie każda po sobie zostawia niezwykłość i ... zapach.