autor: SzaryWilk

* * *


moja ulica pachnie kobietą
wiosną w sandałkach, jesienią w koku
a czasem kiedy patrzę z boku
lub kiedy liczę kapelusze
czuję jej duszę..
* *
nocą ulica pachnie najmocniej-
wilgocią szminki w czerwieni szpilek.
dla niej przechodnie są jak motyle -
niby bogate swą wolnością
ale skuszone tamaryszkiem
dają się schwytać w siatkę pończoch
i nazywają to
Miłością...
-----------
lubię ten szelest miękkich kroków,
szept nieporadny
dotyk nagły
i choć nie znajdę w nim obłoków
dla tych aniołów tutaj spadłych
nie znajdę wyznań
ani imion
i choć uczucia tu nie płyną,
to słyszę szczerość brzęku monet,
gdy każdy idzie w swoją stronę...
---------------------
rankiem i wczesnym popołudniem
moja ulica skrzy się zmarszczkami.
na głównym rogu, pod filarami
stoi cichutko Stara Kobieta.
nikt na nią w domu
już nie czeka,
nikt już nie mówi, że jej oczy
Pan Bóg wyrzeźbił z brył bursztynu
i, że pochował w nich, gdzieś na dnie
łuski spokoju i nadziei...
czasem przyjezdny tylko stanie
zdziwiony pięknem starczych dłoni
lecz ona szybko się ukłoni
zamknie powieki zawstydzone,
żeby mógł odejść w swoją stronę...
i szepnie cicho jakieś słowo
ukryte w szczerym
brzęku monet...


























za parking....