zadomowiony w ciszy ostrożnie
dotykasz własnego zatracenia
uwalniasz z chaosu słowa
dajesz im siłę i swój styl
zatrzymaj na dłużej to
bezgrzeszne upojenie wolnością

czy ten przyjaciel mógłby na coś chorym być?
Np. mogłby mieć autyzm? Mógłby megalomanem być?

Wojciech Graca pisze:czy ten przyjaciel mógłby na coś chorym być?
Np. mogłby mieć autyzm? Mógłby megalomanem być?

Ciekawe, uważasz megalomanię za chorobę?
Spotkałeś człowieka z autyzmem, który pisze wiersze, bo ja nie.
Oj, Wojciechu, nie prowokuj, bo zacznę wystawiać diagnozy bohaterom Twoich tekstów.

Margot pisze:

Wojciech Graca pisze:czy ten przyjaciel mógłby na coś chorym być?
Np. mogłby mieć autyzm? Mógłby megalomanem być?

Ciekawe, uważasz megalomanię za chorobę?
Spotkałeś człowieka z autyzmem, który pisze wiersze, bo ja nie.
Oj, Wojciechu, nie prowokuj, bo zacznę wystawiać diagnozy bohaterom Twoich tekstów.

Nikt przeciez tego tobie nie broni :P

Wojciech Graca pisze:czy ten przyjaciel mógłby na coś chorym być?
Np. mogłby mieć autyzm? Mógłby megalomanem być?

Stan pewnego nadymania się poety, który chce "urodzić wiersz" ma jednak cos wspólnego i z megalomanią i z autyzmem. Czujny jestes, Wojtku.

coś podobnego o poetach już chyba napisałaś Margot... chociaż mogę się mylić... bo nie mogę tego znaleźć...

No niby tak, dean. Napisałam kiedyś wiersz pt: "poeta jak lody na patyku", ale teraz moją intencją nie była ironia, a wtedy - tak. Jeżeli teraz zgadzam się z Wojtkiem, że megalomania i autyzm dotyczą w jakimś tam stopniu poety tworzacego wiersz, to w najmniejszym nawet stopniu nie korzystam z tych określeń, aby oceniać negatywnie taki poetycki stan. Te określenia mają swoją treść i zgadzam się jedynie na ich opisowe, bez oceniania, użycie. Nie chciałabym jednak skierować w tę stronę interpretacji tego wiersza. Zależało mi na prawdziwym opisie pewnego stanu, na zbliżeniu się do fenomenu tworzenia jawiącego się w subiektywnym odczuciu.