odwieczny szalik ogłasza gotowość do wyjścia
w walizkach zalega część śmieci
jak w płucach objętość nigdy nie wydychanego powietrza
najłatwiej odejść gdy usiądzie się na rogu stołu
przesądy są dla czujących czas przyszły

lila pisze:odwieczny szalik na szyi ogłasza gotowość do wyjścia
w walizkach zalega część śmieci
jak w płucach objętość nigdy nie wydychanego powietrza
najłatwiej odejść gdy usiądzie się na rogu stołu
przesądy są dla czujących czas przyszły

według mnie powinnaś się zdecydować jeszcze raz; albo odwieczny albo środkowy wers. Szaliki już same w sobie są twarzowcami.

Wojciech nie rozumiem twojej uwagi, zostało przecież dopowiedziane po co ten szalik

Lilu, fajne to jest, mnie sie podoba.

czyli co?
bez względu na szalik, śmieci, płuca, powietrze, przesądy...
ma być źle?

chyba nie zrozumiałam pytania

ja nie Ciebie pytam... tylko siebie czytając ten wiersz...

chciałam tylko zrozumieć pytanie, które jakby nie było jest jakimś komentarzem

lilka, na rogu stołu, to bardzo niebezepiecznie jest, bo się kant może wbić
w za małe spodnie :P)
potem można się zasiedzieć, bo głupio tak robić przedstawienie ze swoim gołym tyłkiem w roli wieszaka wszystkich niebieskich oczu

ładny ostatni wers

dzięki, nie zauważyłam , w rogu się mówi ?
chodzilo mi o ten głupi tekst " nie siedz na rogu bo zostaniesz stara panna "

a jak miałaś, na rogu ? , to dobrze przecież , jeśli chodzi o stół i siadanie, usiąść w rogu stołu bardziej mi się kojarzy, jakby ktoś cały tam usiadł , np. po turecku, niekoniecznie na krześle, ( wtedy pewnie miałby całą zastawę na sobie, bo nie dacię ), a nie oparł półdupki, przynajmniej ja o tym pomyslałam
stanać to już mozna na rogu i w rogu


razem z tabaką :P)