zaperliła się wierzba zielonymi pączkami
małe krople nadziei trysną liśćmi nie łzami

Margot, a co my dziś z tymi wierzbami? Przed chwilą wkleiłem wierszyk dla Fobiaka, też z wierzbą w tle.


ps. Dusza towaru ma wartość, oczywiście.

ps2. A jaka wartość ma sama dusza? (Załóżmy na moment, że jest.)

ps3. Ma jakąkolwiek?

ps4. Śmiem wątpić. Przekonaj mnie, że jest inaczej.

Zakładając, że dusza jest, hmm ... odpiszę Ci o tem potem.


A jak Ci się widzi moja miniaturka, Radosławie?

Małgorzato, dla mnie o na jest rozbuchana. Zbyt dużo jak dla mnie ozdobników w dwóch wersach.

ps. Obdzieliłbym nimi cały wierszyk jakiś potężny.

ps2. No, może nie taki potężny, powiedzmy, na jakieś 50 stron w formacie A4.

ps3. Bardzo się ciesze, że wróciłaś i piszesz.

ps4. Czekam, wklejaj dalej. Módl się i pracuj, jako i ja pracuję.

Hej, miło mi. Ja zawsze ora et labora.

Małgorzato, orka, orka i jeszcze raz orka.

ps. Kurwa !!!!! Jak ja nigdy nie lubiłem pozytywizmu !!!!!

ps2. A teraz zaczynam go powoli rozumieć i co więcej, zaczynam go cenić.

ps3. Jak nic, schodzę na psy.

ps4. A co z romantycznością?

ps5. Co wtedy z platonizmem?

ps6. Gdzie to tam upchnąć i jak?

ps7. Przecie praca nas wykończy.

ps8. Małgorzato? A może by tak odrobina relaksu?

ps9. Co ty na to?

Cholera, ten dwuwers nie jest do Ciebie, wuwuwuwu.

Tak, tak... Jako papa Eliot rzecze... Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień...

Zupełnie przypadkiem, nawet nie w odniesieniu to Twojego dwuwersu, natchnięta zostałam myślą, że stęskniłam się za haiku. Czuj się inspiracją