bim bam

oczy moje przyzwyczajone do ciemno¶ci
cia³o uleg³e pod naciskiem sznura
dusza, mimo ¿e bez ograniczeñ w przestrzeni
spêtana, zniewolona, oczekuje
czego¶ gorszego

tylko czas wydaje siê biec swobodnie
nieub³aganie
w górze osobliwa postaæ Czasu
bez kosy, zamiast tego
wahad³o, wybijaj±ce miarowo ostatnie chwile

bim bam

bezd¼wiêcznie, w rytm g³uchego ³opotania serca
bije, przybli¿a siê do mojej piersi
pó³ksiê¿ycowe wahad³o z brzeszczotem ostrym jak brzytwa
na przemian ¶miejê siê i p³aczê

z ob³êdu co czas jaki¶ wyrywaj± mnie wilgotne mu¶niêcia szczura

bim bam

z otch³ani wybawia mnie czyja¶ d³oñ

Wahadlo sie buja bo ziemia sie kreci, wszystko plynie, nasladuje czas.
Czas zabiera nam terazniejszosc, to jest przeznaczenie z ktorego nie mozna siê wypisac, wystapic, wyjsc, wyzwolic – naturalne zjawisko. Czas leczy rany ? czas nie leczy czas usmierca – osobliwa to postac. Czas jest oprocz czlowieka najwiekszym zabojca wszechczasow. Czas to przestepca ktory nigdy nie zostanie schwytany. Czas ucieka, plynie i wszystko tak plynie wypelniajac cykl, obracajac siê. Wszystko sie obraca poniewaz punkty zaczepienia sa nieruchome, tak obraca sie ziemia i tak waha sie wahadlo.Tak samo czas kreci sie woko³ chwil, chwila jest prawda, prawda jest chwila. Chwile sa jak punkty, zagarnia je czas, zagarnia zachlannie, systematycznie i miarowo, jak wahadlo wykorzystuje swoj punkt zaczepienia. Ostatnie chwile, zawsze ostatnie chwile, a mo¿e pierwsze chwile, drugie chwile, wszystkie cudowne chwile i wszystkie okropne – chwile jak dotkniecia, jak musniecia szczura.
Nie ma smierci, nie ma kosy, jest czas z wahadlem, trudniej sie dac zastraszyc.
Bija dzwony – ale to nie elementy grozy. Bije i serce, w rytmie plynacej krwi, wszystko plynie jak szurniete - to ju¿ odruch.
I happy end.

swietnie oddany klimat prozy Poe'a wg mnie, a wilgotne muśnięcia szczura to juz w ogole dopełniają dzieła