CIER?‘

[wąż leśny]

Narodziłem się zbyt słaby by udźwignąc życie
Nie miałem nigdy domu gdzie spokojnie złożyłbym głowę
Odkąd żyję pamietam walkę o nic
Gdzie nie ma zwyciężców sa tylko ofiary.
A nie chcę walczyć przeciw słabym którzy mnie spłodzili
Nie są moimi wrogami choć wbili mi cierń w serce
I z tym cierniem się zmagam odkąd tylko zyję.
Sił mi już brakuje bym mógł dalej iść przez życie z głowa dumnie uniesioną
I sercem ufnym mimo owej rany
I kruszy mi sie w rękach wiotki kwiat miłości
Bo ręce mam zbyt silne i twarde
By utulić swój spokój.
Nieraz już myślałem że znalazłem miejsce gdzie żył będę w spokoju
Lecz kolejny raz zdeptałem wszystko
Twardym butem.
Szukam kresu walki z cierniem który noszę
Bo śmierć mnie nie znalazła.
Boże daj mi siłę bym odnalazł drogę którą mi wytyczyłeś
Wiem że jest na niej gdzieś miejsce
Gdzie zasnę spokojnie
I obudzę się świtem
U boku kobiety
Która rozpali w piecu naszego Domu.

[lila]

PL się cacka ze sobą, że aż się niedobrze robi.

[Margot]

Z tym cierniem się nie walczy. Â?yje się tak, żeby zniknął sam.
Pozdrawiam.

[jjockerr]

ciernn zniknal sam? no ja pierdole ze niby takd jak nioektorym sie zdawalao ze moga znikanac wrzazenia a zostanie sam przedmiot i ratio

[cebreiro]

toto ja się przyczepię do formy,
optuję, aby ten utwór znalazł się w różnych,
jak dla mnie to jest strumieniówka, która przemieniła się
na dodatek w wyliczankę.

Narodziłem się zbyt słaby by udźwignąc życie
Nie miałem nigdy domu gdzie spokojnie złożyłbym głowę
Odkąd żyję pamietam walkę o nic
Gdzie nie ma zwyciężców sa tylko ofiary.
A nie chcę walczyć przeciw słabym którzy mnie spłodzili
Nie są moimi wrogami choć wbili mi cierń w serce
I z tym cierniem się zmagam odkąd tylko zyję.
Sił mi już brakuje bym mógł dalej iść przez życie z głowa dumnie uniesioną
I sercem ufnym mimo owej rany
I kruszy mi sie w rękach wiotki kwiat miłości
Bo ręce mam zbyt silne i twarde
By utulić swój spokój.
Nieraz już myślałem że znalazłem miejsce gdzie żył będę w spokoju
Lecz kolejny raz zdeptałem wszystko
Twardym butem.
Szukam kresu walki z cierniem który noszę
Bo śmierć mnie nie znalazła.
Boże daj mi siłę bym odnalazł drogę którą mi wytyczyłeś
Wiem że jest na niej gdzieś miejsce
Gdzie zasnę spokojnie
I obudzę się świtem
U boku kobiety
Która rozpali w piecu naszego Domu.

nadmierna opisowość,
z powodzeniem można ten tekst skrócić o połowę, bez szkody dla przekazu
zaimki, przyimki, spójniki i powtórzenia do kastracji....

ale za to pozdrawiam ;)

po

[Wojciech Graca]

według mojego czegoś to powyższy temat został założony w nieodpowiednim dziale, bądź tenże dział jest nieodpowiedni dla tego tekstu i w związku z tym uważam, że należy coś z tym zrobić.

[lila]

to co , teksciarnia czy dramat ?

[Wojciech Graca]

Tego sie nie da zaklasyfikować, więc może różne?

[ Dodano: 2007-12-17, 08:29 ]
Zresztą nie podpuszczaj mnie, bo się rozpisze i znowu ktoś się obrazi i będzie paskudził...

[cebreiro]

no pisałam o różnych.
ehhh

[cebreiro]

aaa ekstra i mogę przenieść

[dean]

niestety... popeliniarski dramat...

[ann13]

ja sobie zanotowałam ten kwiat miłości
czy to kalafior ?

[dean]

Róża Pekinu - tak pewną "chorobę z miłości" nazywali marynarze, którzy po powrocie do macierzystego portu musieli przebywać parę miesięcy w Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej... zamiast Penelopę ruchać...