nawet kiecka podobna do licealnych
jak dawniej w rytm kroków
lekkie słowa trzepotały między
fajkiem za szkołą
a dorosłymi dziećmi

drogi zaplątane osobno
nagle podały sobie ręce
skąd człowiek ma tyle słów
i jeszcze więcej niż przypuszczać zdoła
lato jak kiedyś na spódnicy w łączkę


nieoczekiwanie dwadzieścia dwa lata
skurczyły się do rozgadanej chwili
trochę tylko zapłakanej
między serią odrestaurowanych uśmiechów

ach, ta nasza klasa :)

no po części ona temu winna, ta nasza klasa :) noi bardzo słusznie! :)

witaj
Elutka
Ja miałem podobne odczucia kiedy zorganizowałem poraz pierwszy spotkanie po latach z moją klasą. Wtedy o portalu nasza-klasa jeszcze wróble nie ćwierkały teraz mamy już za sobą czwarte spotkanie i zawsze serce mocniej zabije. Miło jest przeczytać taki wiersz. Pozdrawiam serdecznie.dzięka

Boob, to szczególne spotkanie.
Spotkanie z papużka nierozłączką- z liceum. Zawsze wszedzie razem. A potem 22 lata bez kontaktu...
I teraz, przyjechała do Polski i dzięki naszejklasie mogłyśmy się spotkać. nie wiedziałam od czego zacząc rozmowę, a potem nie wiedziałam jak ją skończyć :) Ech :)