Trzy śliczne panny tańczą w słodkim kręgu, estetycznego przesycenia.
Każda z nich burzę loków na głowie nosi. Od czerni nocy, aż po burzę słonecznych promyków. Większość śmiertelnych padło by na kolana przed tymi tancerkami piękna. Lecz nie ja. Przenikam przez nie jak przez cienie. Iluzyjną grą świateł - tym są dla mnie. Paranormalne - nieprawdaż?
Błąd. To one przenikają przeze mnie. To ja jestem duchem. Bez cielesności.
Bez miłości..
Anna..Lea..Hieronima..Kroczę z oczyma szeroko zamkniętymi. A one tak zapatrzone.
Były. Teraz już nie wiem. Nic nie wiem.
Dobrze pamiętam wzrok każdej z nich, jak patrzyły na mnie. Wielu dałoby dużo za chociaż jedno takie spojrzenie. Phi. Czy ja jestem próżny?Pyszny? Nie. Po prostu jestem...


...sam..i stąd ten zbitek słów powyżej..

To chyba bardziej proza poetycka niż wiersz. :)
Mógłby wyjść niezły obrazek, gdybyś jeszcze doszlifował.

Zjawiskowe księżniczki znałeś
lecz zrozumienia nie zaznałeś
zewnętrznej piękności dałeś się oszukać
mądrej kobiety lepiej poszukać
- wujek dobra rada

moja droga to nie ich była wina, lecz tylko moja..pozbawiony byłem wyższych uczuć bardzo długo, i obecna samotność to jest tego efekt..

Mmm no cóż – ważne, że znasz przyczynę samotności (to już coś)
pozdrawiam

no ja bym powiedziała, że lepiej się nie uodparniać na czyjeś wdzięki, bo potem takich jak skała, to byle podmuch przewraca