przyznaję wspomnień chwile nie zawsze są miłe
szans utraconych szukam których nie zgubiłem
nie wiem czy to fantazja czy też przeznaczenie
nasze ścieżki krzyżując stworzyło wrażenie

jakby gdzieś w którymś życiu było nam po drodze
pod rączkę spacer w parku dwoje dzieci przodem
w wózku trzecie pies kundel rodzina w komplecie
fantazja sprowadzona do pułapki życia

czy żałuję blond włosów i niebieskich oczu
ideały młodości chociaż powróciły
obudziły niedosyt życie dalej płynie
szarą strugą nie szczędząc upadków i wzlotów

wybacz jeżeli czasem powrócę nostalgią
do czegoś co być mogło co nigdy nie było
weźmiemy się pod rękę pójdziemy na spacer
gdzieś kiedyś w którymś życiu pomarzyć jest miło

przypomniał mi się jeden tekst ...

Tyle dróg

Tyle dróg zdawało się prowadzić do celu
Tyle dróg miało być najlepszych
Tyle dróg było tymi jedynymi
A wszystkie te jedyne i słuszne drogi
Okazały się ślepymi

Drogi porastały chwastami jałowymi
Buty maszerowały od wschodu do zachodu słońca
Nie było widać początku
Nie było widać końca

Cuda chodzą parami
W siedmiomilowych butach
Nie legitymują się dokumentami
Czy ty wierzysz w cuda?

Krzysztof Grabowski , 1987

szczesliwi ci, ktorych drogi sie skrzyzuja, a oni sami slepymi sie nie okaza.

świetny tekst!

każdy ma swoją drogę
tę jedyną słuszną
są skrzyżowania wyboje
ale droga jest jedna
pozdrawiam miłe panie