na półkach pootwierane książki,
a ściany są prawie żółte,
jak cały wystrój: prawie czarne radio,
prawie brązowy kredens i prawie
pełna zielonych igiełek podłoga.

(i chuj bo choinka wciąż jest
całkiem całkowicie)

pod dachowym oknem łóżko ogromne,
jak przestrzeń między nami,
której zaciśnięte na biodrach uda
nie potrafiły zacieśnić. prawie;

ah

jedno jest pewne w tym całym nie określeniu:
że to, co byłoby określone
musiałoby się kiedyś przekreślić, a tak?

możemy sobie jeszcze coś dorysować.

Ech, gdzie Ty Anka takie cuda wygrzebujesz?

antyczka, no tam i ówdzie, prawie na śmietniku, takie niby nic, a jednak coś ;)