Warszawa mej duszy analogią
wszystkiego za dużo
w chaosie
bez ładu i składu
w korku stoją
i grzech, i tęsknota, i nadzieja
i nadmiar warszawskiego dowcipu
tylko warszawka śmieje się jak ja
w mrówczym mętliku
tu każdy jest mi bratem
w Pałacu Kultury i Nauki
w Saskim i Skaryszewskiego Parku
na Bemowie i w Śródmieściu
po drugiej stronie Wisły także
w szklanym złotym tarasie
kocham cię Warszawiaku














































z czasem