przywołuję obraz: schodzimy nad rzekę,
pod nogami żółto, czerwiec kłuje stopy.
świerszcze mają kanikuły, swoją copacabanę
między grudkami piachu. wieczorny rytuał tarła

odnóżami. co ważniejsze biorą w posiadanie
liść, zwijają w kubańskie cygaro. kokon
dymu. za łopianami rzeka zastawia pułapki:
gniazdo szerszeni omija mnie od zawietrznej.

potem tylko prostka, kilka krzaków i miejsce,
w którym kiedyś znalazłem jelonka. zobacz,
zobacz -wołam, ale tracę kontekst: odchodzisz
za zakręt, zostaje nieuchwytne; plamka cienia w oku.


























biała laska.

widocznie białą laską też można zobaczyć pokrzywę
a to z całą pewnością nie jest o wanilii

Obraz niesamowity a biała laska nie jest lasą nebeską opalającą się nad rzeką :)

abstrakcyjne, przekombinowane, tnje

hmm... jest świetny tekst, z pewnością nie jest przekombinowany lecz dobrze przemyślany. Stworzyłeś świat niewidomego z fragmentów wspomnień, wrażeń słuchowych, dotyku tak subtelnie i plastycznie, że widzi się go w wyobraźni. Dla mnie to jest wzór do naśladowania.