nic tak nie boli jak deptanie
kiedy musisz od czasu do czasu
na żyznej ziemi odcisnąć
ślad własnego cienia

skowronki śpiewają
tylko głuchym odbierając dar tworzenia

przeganiam wiatr między konarami
szybuję do wypalenia myśli
rzygając mgławicami rodzę białe

a ty jesteś panią własnego wnętrza
krzycz jeśli boli zdemoluj czarne fortepiany
niech łkają udręczone