suki na dwoch lapach z krwi i kosci
skomla i szukaja slepiami spojrzenia
ich dlugie kly wbijaja sie gleboko w torbe
kladac na chodnik przemeczonego listonosza

zakrwawiony nie ma zamiaru rozkladac
adresatki na zielonej lawce przed willa
zrywa sie na nogi i spierdala gdzie pieprz rosnie
slyszac za soba same obelgi: hau hau hau hau

rozglada sie spocony po pokoju i wstaje z lozka
idzie do lazienki sie odlac w czasie kiedy budzik zaczyna dzwonic
zdejmuje bambosz z prawej nogi i trafia go
w koncu cisza po tej koszmarnej nocy

myje zeby myslac jak tu sobie wbic pinezke
w piete albo w pomalowane paznokcie na czerwono
wtedy moglby wykrzyczec wszystkie sny

wie, ze kiedys umrze pod ciezarem klamstw
kamien udekoruja mu gorzkimi owocami acedii
tylko po to aby ona mogla sie o tym dowiedziec

ona nie rozumiala jak go zrozumiec wtedy
kiedy on nocami pil a dniami wyrzygiwal
tylko po to aby zwrocic na siebie uwage
przechodzac na druga strone ulicy zyczac jej zle

Trzecia część tryptyku podoba mi się najmniej.
Po pierwsze primo zaczyna być liryką nazbyt osobistą - co wg mnie wyłamuje się z konwencji dwóch pierwszych części, to na dodatek kompozycyjnie odbiega od poprzednich. Zapewne wynika to z przeżyć podmiotu lirycznego w stosunku do ...apostrofy[;););)] jednak dla postronnego odbiorcy zakłóca spójność.