już tam na ciebie czekają

[caroll]

I

rano szybowce wyszywały niebo
słońce dźwigało się niespiesznie na drugą zmianę

w zasadzie od wczoraj pozostały niezmienne
tylko pociągi na starych bocznicach i zastygłe zegary
powietrze zgęstniałe od uderzeń skrzydeł

i kule oparte o ścianę co łapczywie wyciągają szyje
w stronę pustej wersalki


II

już tam na ciebie czekają

rozsiedli się w cieniu i wypatrują zza zamkniętych powiek

czasem śmignie im dla odmiany jakiś kot lub kota ledwie cień
chmury strzępiaty wrak albo sputnik
wtedy klaszczą a z drzew spadają dojrzałe owoce

i ty do nich idziesz w sierpniowym upale
wyprostowana spokojna w fastrygowanej czarnej spódnicy
w butach co trochę piją


III

dziś w nocy często wyły syreny
asfalt dróg miął się pod ciężarem karetek

ktoś miał ciężki dyżur
nad twoim łóżkiem zgasła lampka

[dean]

Na greckich sarkofagach widnieją wizerunki tancerek. Na grobowcach etruskich przedstawiano radosne biesiady. Coś od zawsze w człowieku mówiło, było takie przeczucie, że śmierć jest w istocie okazją do świętowania, czymś w rodzaju godów, bo oto Dusza odzyskuje drugą połowę - osiąga Całkowitość. Tak czy inaczej, niepodobna wypowiadać mądrości w obliczu śmierci. Każde słowo pocieszenia jawi się jako nieodpowiednie i wytarte ze znaczeń. Można stanąć nad trumną i zapłakać, bo łzy potrzebne są nam - żywym - opuszczonym i zrozpaczonym, by ukoić ból. Jeśli zaś cokolwiek potrzebne jest zmarłym - to jest to uśmiech i wspomnienie...