patrz
jak nisko dryfują chmury
brzuchami znów dotykają dachu

z ilu słów zbudować ten wiersz
most nad rwącą rzeką
która zabierze ciała
kamienie drzazgi domów
miejsca do których trzeba było odejść
by wrócić na czas
zanim zaśnie ten co jeszcze trwa
niewyblakłym śladem
niezatartym obrazem
w witrynie starego sklepu

zanim ułoży się smutny jak nienakarmione dziecko. choć nie przyszedł po sen ani krówki ciągutki. nie uwierzył w żadną z bajek. żył głodem. światłem na granicy powiek. kilka przystanków jechał miłością. tyle samo miał do łóżka i nieba. wybrał łóżko na jedną głowę dwie ręce stary koc. życie za ciasne na życie. śmierć co potrafi zanudzić na śmierć.

boli

pochuchać , przyłożyć plasterek?...tylko martwica nie boli

pochuchać... tak... pochuchać... i skłamać, że wszystko będzie dobrze... tak... tak właśnie...

a przypadkiem stuknąć w czółko ?
przecież wiesz, że nie wiem, że ty nie wiesz...że nikt nie może wiedzieć jak będzie czy będzie i gdzie będzie...baa jestem wręcz pewna, że gdybym napisała 'będzie dobrze' to być stwierdził, że 'pieprzę'

przeraża mnie Twoja przenikliwość...

przeraża mnie to, że można cię czymś przerazić...