Słyszałam, że Jezus podobno zmartwychwstał
więc pobiegłam znaleźć cię w kamieniu.
Przygryzam wargi naiwnie szukając ziarenek
piasku między zębami. Nic, tylko sól.
Szeroka blizna na kafelkach kuchennej podłogi
jest już lepka od mojego wzroku. Kurczę się,
zaraz wypełnię sobą jej kształt, aby poczuć
ciebie jeszcze tylko jedną chwilę.
Połykam święcone powietrze ale drażni mnie
zapach starego mięsa w ich oddechach.
Wiesz, ta prawda boli nawet rozcieńczona
nocnym procentem.
Jeszcze tylko jutro pozwól mi krzyknąć
w głąb kamienia. A później spalę twoje
sine paznokcie i wrócę do domu
posegregować wszystkie zdjęcia.
....cokolwiek napisze nie oddam mojego wrażnia po przeczytaniu....to jeden z takich wierszy po przeczytaniu, którego słowa są zbędne....gratulacje...i podziw...
Dobry wiersz, bardzo mi się podoba. Nie wiem tylko dlaczego, ja - stara tradycjonalistka - uważam, że zyskałby, gdybyś nie zastosowała wielkich liter i znaków interpunkcyjnych.
to niezbyt strawny wiersz
poukładany z bardzo dobrych fragmentów;
niejaka fascynacja śmiercią w poezji zazwyczaj
mnie śmieszy, a wręcz nudzi; tak jest w tym wypadku.
