skulona klecze w studni
na dnie
nie minie noc
ja nabawie sie klaustrofobii
potem wyjrze
slepymi oczami
na slonce
a sepy wyczuja mnie
dopadna
nim zdaze sie przezegnac
amen
moje piekne rozkladajace sie cialo
w ich wielkich puszystych zoladkach
moje serce zamiast ich kamienia
i bede krazyc zamknietym lancuchem
az nie wypali sie
jadro ziemi
witaj nefretete
bardzo dobre wejscie
mam nadzieje, ze kolejne beda tylko lepsze
twoj wiersz ma w sobie tyle bolu i goryczy
niemal namacalnych
ze czytajac go
czuje jak ciekna po mnie
zalewaja mnie cala
pozdrawiam i czekam na dalsze publikacje
Na pierwszy rzut oka to jakas straszna podwojnie pesymistyczna wizja.
No ale w momencie kiedy pojawia sie piekne cialo to moim zdaniem robi sie ironicznie.
Co daje piekne cialo w tych okolicznosciach, albo puszysty zoladek - piekne cialo w puszystym zoladku, fajnie.
