nie cierpię banalności
ale metafory wprowadzają zakłopotanie
zacierając subtelne piękno szarości

zmarszczki atakujące czoło
odciskają piętno na zdolnościach rozmazywania zła
dzieląc je wyraźnie na kolory czerni
pozbawiają uśmiechu
oczekiwania zmian
i młodzieńczej odwagi

nawet wiatr sprzysiągł się przeciwko mnie
przenosząc z pobliskiej przetwórni
śmierdzącą woń krewetek

litości droga pani – ja jeszcze kochać potrafię
to tylko lustro kłamie
nadając czerni włosów
kolor zużytej bieli

litości droga pani
idziemy w tym samym kierunku
mnie tylko pan dał for na wyjściu
czyniąc mnie ofiarą handicapu

kiedyś też byłem w ariergardzie