mówią kobieto bujasz w obłokach
i notorycznie lewitujesz
a ja po ziemi twardo stąpam
że aż czasami nóg nie czuję

wtedy nalewam w miskę wodę
zamaczam stopy w bocheńskiej soli
i przez przypadek mimochodem
widzę fantazje w zwykłej kropli

jak czarodziejka w szklanej kuli
oglądam losy innych ludzi
przecieram oczy znów nie wierzę
a woda w misce już się studzi

tak mnie wciągają te obrazy
ręcznikiem sprawnie suszę nogi
tym który lubię w żółte pasy
silan roztacza zapach błogi

zaprasza mnie w klimaty łąki
jakieś motyle ptaki trele
papier regina też w stokrotki
po ścianie się kwiatami ściele

zużyty ręcznik pragmatycznie
ląduje bęc do brudownika
a pejzaż jak uparty osioł
sprzed oczu nadal mi nie znika

wkładam pończochę samonośkę
starym zwyczajem dziwy prawi
że jest utkana przez pająki
i myślę wściekła niech to diabli

chyba się zdrzemnę i odpocznę
od majaczących wkoło cudów
a co się przyśni kiedyś opowiem
jeśli lubicie ziewać z nudów