Mówisz że się zmieniłem, popatrz na moje
zdjęcie czaszki kiedy dzielił nas milimetr
skóry. Te same rysy kości, kontury zwojów.
Zaplątałaś się w nie szamocząc do dzisiaj.

Sprawiam ci kłopot jak ornitolog skrzydlatemu
przypiętemu szpileczką w gablocie wiszącej
pomiędzy a raczej płynącej wśród innych.

Wyjrzysz czasami zza szybki. Powiesz
kocham lecz przy twojej wadzie wymowy
zabrzmi jak wynocha. Niechciana, niekochana

będziesz mruczała piosenki głuchemu pająkowi
i rybce w słoiku, a potem dokarmiali ciszę
wpatrzeni w srebrne kwiaty na szybie.
Kwitnące na mrozie.