W labiryncie lęków czas odmierza krewkie serce
Podchodzi do gardła, kły z tętnicą szyjną stapia
Sekunda po sekundzie jak wampir żłopie juchę
Najedzone przestrachem w arytmii się zatacza

Pająki Ariadny roznoszą nić exodusu
Wszystkie korytarze zostały nią oblepione
Zagubieni posłańcy tkają sieci obłędu
dla tych, co sądzą, że do wyjścia znaleźli drogę

Z pomocnych rąk Boga zostały tylko mankiety
koszul prasowanych duszami wiernych żelazek
Kokony wydrążonych ślepą wiarą wierzących
posypują popiołem z oczu ścieżki "bez skazy"

Cała nadzieja w Myślotaurze rozdającym sens