zacierając w pamięci ślady
perspektywy i odniesienia
unika się wciąż rozwiązań
a najbardziej własnego cienia

trącając łokciem o życie
pobudzając się do działania
na nic zdają się inicjatywy
próżne są w nich poczynania

trudno w momentach strapienia
uczepić się czegoś pochwycić
zatrzymać się i popatrzeć
by czynami swymi nie krzyczeć

więc wyjdę z siebie do siebie
i ujrzę co ze mnie zostało
lub nie zobaczę niczego
bo wszystko się we mnie ostało