przekrzykujemy się
w tych wszystkich słowach
zbyt niecierpliwych
by ciągle jeszcze mogły robić wrażenie

wyłuskani z nieforemnych sukienek po matkach
pierwszym próbnym przeszczepem
przekrwionych bezkontaktowych źrenic ojców
obnażamy wszystko

buntowniczo stawiamy włosy na cukier
czapki na bakier
topiąc się w glanach po kolana
słomianych kapeluszach
i słomianych zapałach

tak trochę tacy sami
a jednak całkiem inni
pod czujnym okiem najbliższych
dojrzewamy zbyt szybko













































































































do eutanazji