wcale nie zapalając górnego światła
w godzinie duchow zagrałam w marynarza
i wypadło na ciebie jesli się nie pomyliłam
liczac na palcach tylko do dziesięciu

a teraz niezbyt dokładnie przylegam
uwypuklając wezbrany napięciem rozporek
w twoich błekitnie spranych spodniach wranglera
z dziurą w kieszeni specjalnie na palec

z nózkami w galarecie i miekką w kolanach
spolegliwie na tacy obok sałaty podaną
przyciskasz mnie mocno do siebie
i tracąc przedostatni nieświezy oddech
trzymasz za walczące z celulitem posladki
o twój dotyk ze stojacymi po wiagrze sutkami

przekladając na ramiona moje włosy
które najcześciej noszę na szczotce
w wiecznie zabałaganionej torebce
delikatnie muskasz szyję wargami

a potem pieszczotliwie zmierzasz
bez mapy i kompasu na drogę
językiem na lewo w kierunku ucha
i wtedy zaczynam się zastanawiać
czy jednak wybrałam tego kogo chciałam





























zboczonego skurwysyna