wszędzie duszno - trudno się nawet skupić
i tylko naroża stołu maja swobodę oddychania
tłamsząc jego niezależność

kartka i pióro leżą od tygodnia
w tym samym miejscu
pokrywając swoją gładź kneblem kurzu
ujawnia bezradność i dramaturgię czasu

ślepa kukułka co rusz wyrywa się z uwięzi
ogłaszając wszem i wobec swoje idiotyczne kuku
raniąc kosmicznym wrzaskiem omdlałe ego

wierszokleta siadł w kącie pokoju
narastające zawodzenie naruszyło kruchą stabilność

tylko stateczny hrynos beznamiętnie
przesuwa swoje ramiona ślepy i głuchy na los
w poszukiwaniu nowego przeznaczenia